Wat ik jullie hoor denken tot hier

Ik hoor jullie al een paar weken denken tot hier: die Ellen, wat heeft die nu eigenlijk? En overdrijft die niet een klein beetje?

Wel, ik zal op beide vragen kort proberen antwoorden.

Wat heb ik nu eigenlijk?

Ik heb een diagnose gekregen en ben ondertussen genezen verklaard, maar als ik het zelf zou moeten omschrijven luidt het: een tienerdepressie die, omdat ze nooit werd erkend en verzorgd, uitgroeide tot een volwaardige, langdurige depressie, als in 10 jaar lang. Tel daar een postnatale depressie en een burn-out bij en je hebt het complete plaatje.

Overdrijf ik niet een klein beetje?

Wel, dat dacht ik zelf heel lang. In de trant van: ni neuten, ni preuten, schouders recht en borst vooruit. Tot mijn lichaam zowat letterlijk in elkaar zakte, ik enkel nog kon slapen en mezelf moest verplichten om 3x per dag te eten.

Het is dus net omdat ik van mezelf altijd vond dat ik overdreef, dat mijn hersenen uiteindelijk kortsluiting kregen en mijn lichaam tilt sloeg. Had ik sneller mijn gevoelens erkend, was het misschien niet zover gekomen.

Maar als een kat een koe was, dan konden we ze melken.

En ik ben Ellen. Hoogsensitief, introvert en depressievrij verklaard. En best wel trots daarop.