Want, driewerf hoera, na een jaar thuis met een burn-out ben ik weer aan de slag. Draai ik weer mee in de maatschappij. Full-time. Vollen bak vooruit.
Dus laat ik eerlijk zijn: die eerste werkweek overleefde ik nauwelijks.
Overal lag de bekende valkuil op de loer: nog snel een wasje insteken, nog snel een boodschap doen, nog snel dat nieuw receptje uitproberen, nog snel die opdracht afwerken, nog snel wat bloggen, nog snel een foto op Instagram posten, nog snel een wandeling maken, nog snel een priem of twee breien,…
Kortom, ik deed van alles een beetje en niks grondig. Waardoor ik nergens voldoening uit haalde, nooit mijn hoofd leegmaakte, telkens te laat ging slapen, mezelf onhaalbare deadlines stelde, de indrukken zich opstapelden en ik compleet in overdrive ging.
Kortom, iets met veel hooi en een vork.
Met als gevolg dat ik de laatste dag van mijn eerste full-time week al lamgeslagen in de zetel lag. Anderzijds: ik lag lamgeslagen in de zetel. Want ik deed iets wat ik vroeger nooit deed. Ik luisterde naar mezelf. Ik volgde mijn intuïtie. Die zei: stop. Stap even van de mallemolen, neem een dag rust. En dat deed ik dus.
Ja, ik bleef tijdens mijn eerste week al een dag ziek thuis. Ik sliep heel de dag en voelde me daarna als herboren. Ik kreeg zondagavond zelfs zin om terug te gaan werken. Iets wat me in jaren niet is overkomen. U weet wel, door die burn-out.
Mijn nieuwe motto? Ik geef mezelf geen 100%. Ik doe gewoon mijn best. Dat moet maar voldoende zijn.
En oh ja, ik maakte een planning. Digitaal, met notificaties, kleurtjes en tot op het half uur nauwkeurig. De controlefreak in mij is weer helemaal in haar nopjes.
Het stille meisje 
2 reacties