Carrièreswitch

Tegenwoordig word je om de oren geslagen met tips van loopbaanbegeleiders of life coaches. Op Facebook, Instagram en andere kanalen wordt gepredikt dat wanneer je een carrièreswitch maakt, je je op miraculeuze wijze beter zal voelen in je job én in je vel.

Newsflash: zo werkt het niet. Een carrièreswitch is geen wondermiddel waarmee opeens alle stress als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Ik ben geen ervaringsdeskundige. In dat opzicht dat ik niet van de ene naar een totaal andere sector omgeschakeld ben. Ik ben wel regelmatig van werk veranderd. Altijd in de marketing- en communicatiesector. Maar telkens had ik het gevoel dat er iets miste.

Na mijn breakdown ben ik loopbaanbegeleiding gaan volgen. Want waarschijnlijk lag het toch aan de sector. Ik overlegde met mijn begeleider, mijn medecursisten, mijn omgeving. En ja hoor, misschien was ik beter geschikt voor een andere branche.

Uit verschillende tests kwam de kunstensector naar voren, maar wat heb je daar aan? We hebben een huis gebouwd, een lening af te betalen, kinderen op te voeden.

Van kunst je job maken is in deze maatschappij jammer genoeg quasi onmogelijk.

Een andere optie was logopedie. Ik ging zelfs naar een infodag over opnieuw gaan studeren. Uiteindelijk heb ik ook daar van afgezien. Te duur, te tijdrovend, te zwaar.

De enige uitweg? In dezelfde sector aan de slag blijven, op voorwaarde dat ik een organisatie zou vinden die me echt ligt. Bijkomende vereiste? Een aantal demonen van mezelf in de ogen kijken.

Het eerste lukte me vrij snel. Ik werk nu bijna een jaar voor een groeiende KMO met een gemoedelijke sfeer maar toch internationale uitstraling, perfect waar ik naar op zoek was. Ik mag er de marketing van quasi nul uit de grond stampen en dat vind ik fantastisch. Ik heb fijne collega’s, een goeie baas, de afstand is oké, en ik word voldoende betaald. Kortom, aan bijna al mijn voorwaarden werd voldaan. Oké, het was een fulltime functie, maar dat zou me wel lukken. Dacht ik.

Toch vond ik het, zeker de eerste maanden, best wel lastig. Als hoogsensitieve introvert is het sowieso moeilijk om je in een nieuwe omgeving in te werken, maar het was meer dan dat. Het benepen gevoel dat ik in mijn andere jobs voelde, stak terug de kop op. Ik kwam gestresseerd thuis en werkte die stress op mijn omgeving uit. Was ik terug bij af?

Toen werd ik zwanger en kreeg ik hyperemesis gravidarum. Ik werd tot drie keer toe opgenomen in het ziekenhuis. Tijdens mijn laatste ziekenhuisopname kwam ik er eindelijk achter wie die echte boosdoener was die me stress bezorgde: ikzelf. Het leek alsof ik in dat ziekenhuisbed eindelijk de knop kon omdraaien.

Als ik niet milder werd voor mezelf, zou ik altijd stress ervaren. Thuis, op het werk, in deze of gene sector.

Sinds een paar weken ben ik terug aan de slag en het voelt alsof mijn hele wereld lichter is geworden. Oké, het helpt dat ik een dag in de week minder mag werken. Dat zorgt ervoor dat ik niet meer het gevoel heb constant achter alles aan te rennen in het huishouden. Én ik heb meer tijd voor mezelf, een fundamentele noodzaak voor elke hoogsensitieve introvert.

Maar het belangrijkste: ik laat het allemaal wat meer op me afkomen. Ik hoef geen controle over alles te hebben. Gebeurt het vandaag niet, dan misschien wel morgen. Of volgende week. Volgend jaar. Of niet. Dat kan ook.

Het voelt alsof ik eindelijk de knop heb kunnen omdraaien. Dat lijkt simpel. Maar het heeft me twee jaar therapie, meditatie- en yogatraining, drie ziekenhuisopnames en een jaar aan de pillen gekost om tot dit punt te komen.

Ik heb keihard gewerkt om een beetje mild te leren zijn tegenover mezelf en mijn omgeving. Om ze niet met gebalde vuisten, maar open handen te benaderen. En dat, helemaal dat, is mijn carrièreswitch.