4 jaar geleden kwam deze guitigaard ter wereld. 4 weken te vroeg, maar zo gezond als een vis. De bevalling verliep vlekkeloos (nou ja) en zonder verdoving: op 4 uur tijd lag dit dropje in mijn armen.
Fysiek heb ik weinig afgezien (nou ja), maar zowel praktisch als mentaal was ik totaal niet klaar voor zijn komst. Ik was doodop van het fulltime werken en bovendien verliep de borstvoeding niet vlot, waardoor ik 4 maanden afkolfde, niet sliep, niet at en mezelf nog meer uitputte. Ik hield er een (postnatale) depressie aan over, die bijna 4 jaar duurde.
Het maakte me bang voor de komst van onze tweede. Angstig keek ik uit naar eind februari, 4 weken vóór mijn uitgerekende datum. Ik sloofde me uit om alle praktische zaken op orde te hebben tegen die datum, want dat voelde als een houvast voor mijn mentale draagkracht.
Maar maart werd onverstoorbaar ingezet zonder vroeggeboorte. Meer zelfs, ik loop tegen mijn uitgerekende datum aan zonder ook maar de minste kik (nou ja).
Ik was bang voor het schuldgevoel dat daarop zou volgen. Omdat het een bewijs zou zijn dat ik schuld heb aan de vroeggeboorte van De Zoon. Mijn stress van toen heeft die vroeggeboorte veroorzaakt. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.
Maar bizar genoeg werd maart onverstoorbaar ingezet zonder schuldgevoel. Omdat ik nu meer weet dan toen. Omdat ik gesterkt ben door 2 jaar therapie. Omdat ik mijn draagkracht en grenzen beter kan inschatten en er ook naar handel.
Ben ik om 8u ‘s avonds moe? Wel, dan kruip in gewoon onder de wol. Kan het mij wat schelen dat voor een normaal mens de avond dan pas begint.
Voel ik me onrustig, dan let ik op mijn ademhaling, doe een bodyscan of mediteer. De app Headspace heeft een hele goeie meditatiereeks rond zwangerschap, die ik nu voor de 2e keer volg.
Maar de belangrijkste: ik stopte op 1 maart met werken om volop te zwangeren. Ik verlies daardoor een aantal weken uitkering nà de bevalling, maar daar passen we financieel wel een mouw aan.
Wat ik vreemd vind, is dat sommige mensen dat vreemd vinden. Dat je ervoor kiest om je leven zelf in te delen, en niet het vaste stramien volgt dat de overheid of de maatschappij voor jou in gedachten heeft.
Ik kies ervoor om langer thuis te blijven, voor en straks ook na de bevalling. Ook Het Lief zal straks langer thuisblijven om ons bij te staan en de chaos te proberen overzien (nou ja).
Maar bovenal kiezen we ervoor om echt van ons pril gezin te genieten. Ja, dat heeft financieel een impact, maar emotioneel en mentaal nog veel meer. Dat heb ik na 4 jaar depressie wel geleerd.
Het stille meisje 
Wat goed dat je zo goed voor jezelf (en daarmee voor je gezin) zorgt. Dat lijkt me de enige manier om het vol te houden. Ik wens je toe dat het nu een grote, blije, roze wolk zal zijn.
LikeGeliked door 1 persoon