Vorige zomer las ik “Vader” van Knausgård en was ik laaiend enthousiast. Ik schreef dat zijn stijl mijn stijl is, dat wil zeggen: autobiografisch schrijven. Dat boek zette mij er mede toe aan na jaren procastrinatie toch in mijn pen te kruipen.
Autobiografisch schrijven
Dat ik het boek mocht lenen van mijn toenmalige schrijfleraar, zit daar ook wel voor iets tussen. Ondertussen heb ik aanzetten voor twee romans en hoewel het schrijven op een lager pitje staat door mijn zwangerschap en mijn job, vertrouw ik erop dat ik het weer terug zal kunnen opnemen zonder de vertwijfeling die ik voordien altijd voelde.
Maar van het tweede deel van “Mijn Strijd”, “Liefde”, ben ik geen onvoorwaardelijke fan.
Flashback in flashback
Ik hou van de passages waarin hij beschrijft hoe hij zijn gezin sticht, wat voor impact dat heeft op zijn vrijheid, hoe hij daartegen vecht maar uiteindelijk het gevecht opgeeft. Die alinea’s vind ik heel herkenbaar. Ik hou ook van de manier waarop hij dat doet: flashback in flashback in flashback. Dat is een sterk staaltje schrijverschap.
Meelijwekkend
Maar Knausgård verliest zich teveel in overpeinzingen over literatuur en kunst. Het lijkt alsof hij zijn kunstkennis wil etaleren en daar krijg ik de kriebels van. Nog meer gaat mijn haar rechtstaan wanneer hij zich in meelijwekkend zelfmedelijden wentelt. Neen, die passages zijn niet aan mij besteedt.
Ben ik benieuwd naar het volgende boek uit de reeks “Mijn strijd”? Toch wel. Misschien dat ik het te leen vraag aan die schrijfleraar, die binnenkort een schrijfdag organiseert voor enkele gepassioneerde cursisten.
Las jij Knausgård al? Wat vind jij van zijn boeken? Laat gerust iets achter in de comments hieronder.
Het stille meisje 
Één reactie