Ik ben een die-hard planner. Altijd al geweest. Als kind maakte ik over alles lijstjes, als tiener vatte ik al mijn cursussen samen en als student maakte ik een blokplanning waar ik geen millimeter van afweek. Neen, ook niet in een jaar met een WK voetbal.
Het is dan ook vreemd dat ik de jaren nadat ik afstudeerde dat plannen overboord gooide. Ja, ik gebruikte het af en toe op mijn werk, maar verder dan een boodschappenlijstje kwam ik thuis niet meer.
Tot ik een jaar geleden het concept “bullet journal” ontdekte. En de planner in mij zich weer helemaal liet gaan. Ik bombardeerde mijn puntjesdagboek tot weekplanner, to-do-lijst, carrièreplanner, kladschrift, blogplanner, boodschappenlijst en zoveel meer.
Mijn laatste plan? Een levensplan. In twee stappen.
- Ik lijstte al mijn levensdoelen op en gaf ze een belangrijkheids-, kosten- en tijdsindicatie.
- Ik maakte een tijdlijn, waarbij elk vakje 2 jaar voorstelt. Zo geef ik mezelf genoeg tijd om een levensdoel te verwezenlijken. Ik dacht na over welk doel ik wanneer wil bereiken, hoeveel tijd en geld ik daarvoor nodig heb, en wanneer in mijn leven ik dat zou kunnen vrijmaken. De tijdlijn is ondertussen ingevuld tot mijn 43e levensjaar.
Waarom? Zo’n overzicht op papier herinnert aan wat ik écht wil doen met mijn leven. En maakt het concreet. Zo blijf ik niet in dromen steken, maar kan ik er ook echt werk van maken, zonder overweldigd te worden door alle dingen die ik nog wil.
Ja, ik weet het, dat zijn er veel. Ja, ik weet het, het leven loopt soms niet zoals je het gepland hebt.
Maar ik verkies de illusie van controle boven de nutteloosheid van leven zonder doel.
Het stille meisje 
2 reacties