Toen werd het stil op de webstek van Het Stille Meisje. Oorverdovend stil. Mijn pen bleef liggen. Het blad bleef onbeschreven. De cursor flikkerde als een opgejutte libel op het lege, helwitte scherm. Mijn creativiteit droogde op. Mijn inspiratie verwelkte.
Het was een teken aan de wand. Ik overtrad bewust mijn grenzen. En nog eens. En nog eens. Ik zag de alarmsignalen, maar besteedde er geen aandacht aan. Want ik had binnenkort vakantie. Dan zou het wel beteren.
Toen braken die twee broodnodige vakantieweken aan. Ik had een hele planning opgesteld. Een spread in mijn bullet journal over welke leuke uitstapjes we als gezin zouden gaan doen. Ik zette een draft klaar op mijn blog met tips over uitjes voor introverte mama’s en papa’s.
Ik plande tijd voor mezelf in. Voor meditatie, schrijven, boswandelingen, boeken en yoga. Zodat ik eindelijk terug naar de goede kant van mijn grens kon.
Toen overspoelde een hittegolf ons land. En zag ik mezelf genoodzaakt een streep te trekken door mijn zo zorgvuldig voorbereide planning. Zelfs een voormiddag naar de speeltuin was er teveel aan. Het enige wat soelaas bood was het twee vierkante meter grote opblaaszwembadje in de tuin. Dat is leuk voor een namiddag of twee. Maar na een week drijven er algen in het water en is zelfs de Zoon het spetteren beu.
En toen was er de test. Positief. Een erwtje ter grootte van 3 millimeter. In mijn buik. Verwacht onverwacht. Maar zo welkom.
Het erwtje bracht een gedachtestroom op gang. Zou het financieel wel lukken? Wat als we onze leningen niet kunnen afbetalen? Zou ik mijn job kunnen behouden? Wat als ik niet meer mag of kan werken? Zouden we het als koppel aankunnen? Staan we al terug sterk genoeg? Zou ík het aankunnen? Wat als ik terug in een depressie wegzak? Hoe zou ik voor mezelf kunnen zorgen als de baby straks heel mijn leven overheerst?
De gedachtestroom werd een donderwolk boven mijn hoofd die op de duur heel de kamer vulde.
Ik werd er misselijk van. Zo misselijk dat ik niks meer binnenhield. Drie dagen lang. Zelfs geen water. En dat in die hitte.
Dus toen belandde ik op de spoeddienst. Ik werd vijf dagen aan een ziekenhuisbed gekluisterd. En ik kon heel mijn planning regelrecht de vuilnisbak in kieperen. Want ik moest slapen. Aansterken. Zorgen dat ik terug vast voedsel binnenkreeg.
Het duurde uiteindelijk vijf nachten vooraleer dat echt lukte. En er was meer voor nodig dan een baxter met wat medicijnen. Wat dan nog? Dat lees je volgende week.
Het stille meisje 
Oei, het leven kan je plannen danig in de war sturen, niet. Dat heb ik zelf ook al mogen ondervinden. Maar elke keer lijkt het me beter te lukken het los te laten… Hopelijk ben je ondertussen aan de beterhand? Ik vermoed het wel, aangezien je weer aan het bloggen bent. Proficiat met je zwangerschap trouwens. Ik ben benieuwd naar je volgende post.
LikeLike
Yep, loslaten doet wonderen, al is het een kunst die ik nog niet zo goed beheers 🙈 Ondertussen is het idd aan de beterhand, de hormonenspiegel begint zich stilaan te stabiliseren. Leuk dat je uitkijkt naar mijn volgende post, stay tuned 😉
LikeGeliked door 1 persoon