Met deze 9 tips overleef je dat familieweekend of die business trip

Dag 1, 2 en 3: familieweekend naar Zeeland

Een paar weekends geleden reisde ik met mijn schoonfamilie af naar Zeeland. Mét kinderen. Pure horror voor een hoogsensitieve introvert zou je denken, niet?

Wel, ik overleefde het dankzij deze trucs:

  • Ik ga op reis en ik neem mee: mijn introvert-survival-pakket. Oortjes, boeken, iPhone met mindfulness-app, iPad, breinaalden, oordoppen, dekentje, bullet journal, zelfs mijn schrijfmap gaat mee de koffer in. Want je weet nooit wanneer je inspiratie krijgt.
  • Ik durf tijd voor mezelf te nemen. Lunch achter de kiezen, kinderen voor de gaming console of in bed voor een middagdutje? Dan trek ik mij ook even terug. Alleen. Op mijn kamer. Met mijn volledige introvert-survival-pakket. En een thermos thee. Om na vijf minuten op bed in slaap te vallen.
  • Wanneer we met de familie gaan wandelen, loop ik af en toe voorop of achteraan. In mijn eentje. Te genieten van de natuur. Te dagdromen. Pokémon te spelen (ja, dat spel bestaat nog. En ja, er zijn nog nerds die dat spelen).

Zondag in Zeeland, maandag in Zwitserland. Glamoureus, niet? Of eerder gruwelijk?

 

 

 

Dag 4, 5 en 6: business trip naar Zwitserland

Voor mijn werk reisde ik de maandag na dat weekend af naar Zwitserland. Dat wil zeggen: thuiskomen, koffers uitpakken, koffer opnieuw inpakken (inclusief introvert-survival-kit), daags nadien nog een voormiddag werken en na de lunch richting luchthaven.

Als HSP’er ben ik heel gevoelig voor externe prikkels en als introvert voel ik me ongemakkelijk in een onbekende omgeving met onbekende mensen. En laat dat net zijn waar ik naartoe ga: een training in een vreemde taal, in een omgeving die ik niet ken, met mensen die ik nog nooit ontmoet heb. Met andere woorden: van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat socializen en opletten.

En toch stortte ik niet in. En wel dankzij deze tricks:

  • Thuis laat ik de boel de boel. Ja, er staan bergen was op mij te wachten, en ja, het is er een stort, maar hey, ik zie het niet dus ik hoef me er geen zorgen om te maken. De wereld vergaat niet als mijn wasmachine even een weekje pauze heeft.
  • Ik ga regelmatig een luchtje scheppen. Alleen. Weet je wat ik werkelijk bizar vind? Waarom het voor rokers sociaal aanvaard is om tijdens de pauze of na het eten naar buiten te gaan en voor niet-rokers niet.
  • Ik blijf bij mezelf. Als ik geen zin heb in een praatje, start ik er ook geen. Waar ik voordien altijd de dwang voelde een praatje te slaan, doe ik dat nu bewust niet. Vrede nemen met het stille meisje in mezelf, heet dat.
  • Ik sta vroeg op voor meditatie en een wandeling in de natuur alvorens in groep te ontbijten en vergaderen.
  • Tijdens de groepsactiviteiten hou ik me bewust wat afzijdig. Wandel voorop of achteraan. Kijk wat rond. Vermijd anderen. Maak niet te veel oogcontact, zodat ik geen praatje hoef te slaan.
  • Hier had ik geen invloed op, maar ik ben er maar wat blij om: het programma start en stopt op een schappelijk tijdstip. We beginnen om 9:00 en stoppen om 17:00, met een luchpauze van een half uur. Een standaard werkdag dus. Ik heb het al anders meegemaakt.
  • Tijdens het groepsdiner laat ik mezelf toe af en toe weg te dromen of gewoon te knikken zonder echt te luisteren. Niet echt beleefd, ik weet het, maar hey, onder tafel kruipen van pure uitputting is dat ook niet.

 

Ok, ik geef toe, er zijn vreselijker plekken om naartoe te reizen voor je job.

 

Op de 7e (en 8e) dag rust ik

Na die trip heb ik nog een werkdag voor de boeg. Die plan ik vol taken die ik graag doe (marketingplannen en -kalenders maken) en taken waarbij ik niet moet nadenken (productfiches maken, zeg maar het bandwerk van de marketingcommunicatie). Wat ik vooral niet doe: vergaderen en koffiekletsen.

De laatste dag (oké, het is dag 8 in plaats van 7) rust ik. Neem een dag vakantie waarop alles en iedereen mij met rust moet laten. En stouw die vol met introverte activiteiten: lezen, mediteren, dagdromen, dutten, netflixen, schrijven, bloggen,…

 

 

 

Heb jij nog tips om een groepsreis te overleven als introvert en/of hoogsensitief persoon? Deel ze hieronder of in een PB.

5 reacties

  1. Ann

    Met wat je hier zegt sla je de nagel op de kop: “Als ik geen zin heb in een praatje, start ik er ook geen. Waar ik voordien altijd de dwang voelde een praatje te slaan, doe ik dat nu bewust niet.” Ik had dat vroeger heel erg, die dwang om iets te zeggen om de stilte op te vullen. Enorm frustrerend was dat. Nu is dat weg. Ook ik heb het stille meisje in mij leren aanvaarden.

    Geliked door 1 persoon

    1. hetstillemeisje

      Thanks voor je comment Ann. Ik vraag me soms af hoe dat komt, waarom we per sé die stilte willen opvullen. Ik heb er nog geen antwoord op … (stilte) … 🙂

      Like

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s