Mijn bullet journal, mijn houvast

Toen ik na goed negen maanden rust en therapie weer sterk genoeg werd om me stilaan terug richting werkveld te begeven, was mijn bullet journal mijn steun en toeverlaat. Het werd mijn dagboek, kladschrift, to-do-lijst, planner, kalender en ga zo maar door. Mijn puntjesdagboek was mijn houvast in die onzekere dagen.

Niet alleen omdat mijn planning er elke week weer anders uitzag. Dankzij de superpraktische “dutch door” weekspread, die ik vond op de blog van bujo-expert Miss Pixie, hield ik het overzicht over mijn week- en bewegingsmenu, afspraken, to-do’s en boodschappenlijstjes.

Maar ik kon in dat boekje ook mijn gevoelens, ideeën, gedachten, schrijfsels en bedenkingen en levensdoelen in kwijt. Iets wat ik op dat moment heel erg nodig had. Iets wat me terug katapulteerde naar mijn tienerjaren, toen ik nog dagelijks een dagboek bijhield. Mijn bujo werd dus ook mijn uitlaatklep. Net zoals deze blog mijn uitlaatklep is, waarvan het idee ontstond in die bujo.

Sinds ik terug fulltime werk gebruik ik mijn bullet journal minder, vooral omdat er na een hele dag op kantoor niet veel tijd meer over schiet om dingen in te plannen. Niet dat ik geen planning meer gebruik (wel integendeel), maar ze staat tjokvol wekelijks wederkerende afspraken dat ik de flexibiliteit van een bujo minder nodig heb. Dus gebruik ik even gewoon een online agenda.

Mijn bullet journal blijft wel mijn uitlaatklep. Af en toe sla ik mijn puntjesboek nog eens open. Om een taakje toe te voegen aan mijn ellenlange to-do-lijst. Of te checken of ik nog on track zit met die levensdoelen groot en klein. En om te schrijven.

Maar die schrijfsels, die zijn voor een volgende post.