Ik geef het toe, ik heb me laten misleiden. Het enige boek dat ik las was “Brede heupen”, want dat stond op de verplichte literatuurlijst in het vijfde middelbaar. Plichtbewust als ik ben heb ik het uitgelezen, maar ik vond er niks aan. Voorts kende ik la Hemmerechts enkel van nietszeggende talkshows en enkele columns van Brusselsmans, die ik ook niet wist te smaken.
Om maar te zeggen dat ik met weinig verwachtingen naar de Tegelzaal in de Nieuwe Vrede te Berchem trok die woensdag. Hoogstens had ik een zuurpruim verwacht die ons eens zou vertellen hoe we dat moesten doen, schrijven.
Maar Kristien is een warme vrouw die vol overgave vertelt over haar schrijverschap. Vier pagina’s kliederde ik vol tijdens haar lezing. Met één constante: herkenning.
“Ik schrijf omdat ik het niet laten kan”
Hemmerechts praat over schrijven als een bijna dwangmatige, compulsieve handeling. “Schrijven is een drang. Geen drang naar erkenning, al speelt dat natuurlijk mee, wel de drang om iets te creëren.” Ik weet wat ze bedoelt. Soms sta ik ’s avonds mijn tanden te poetsen en schiet er een zin door mijn hoofd. Of rijd ik ’s avonds na de lezing naar huis en moet ik mijn wagen aan de kant parkeren omdat er in het midden van de weg een tekstflard opduikt. Doe ik dat niet, dan wordt het mistig in mijn hoofd. Begin ik mijn vingers te kraken, ijsbeer door de kamer en verdwaal als een kip zonder kop in huishoudelijke taakjes.
“Publiceren is een daad van nederigheid”
“Een tekst is nooit af. Je zal altijd willen blijven schaven, vijlen, verbeteren, herschrijven. Heb het lef en de nederigheid om een tekst als ‘klaar’ te beschouwen. Leg de lat lager.” Tien jaar lang legde ik de lat zo hoog dat ik er zelfs niet bij kon als ik op de toppen van mijn tenen stond. Dat verlamde me; ik kreeg geen letter meer op papier. Ik durf me nu kwetsbaarder op te stellen, al eens een foutje schrijven en toch op de knop ‘publiceren’ klikken. Lekker gewaagd.
“Zeg niet: ‘Ik ben een schrijver.’ Zeg: ‘Ik ben een tekstenmaker'”
“In een wereld vol headlines en clickbait krijgt literatuur snel iets elitairs. Weet dat je publiek verwend is en steeds op zoek is naar spanning en prikkels. Hou het laagdrempelig, schrijf zoals je praat en blijf vooral ver weg van alles wat naar literatuurwetenschap ruikt.” Veel commotie in de zaal, en misschien heeft het met stijl te maken, maar ik sta haar bij.
“Een schrijver parasiteert op zijn omgeving”
“Het doel van een schrijver is niet om aardig gevonden te worden. Als schrijver parasiteer je op je familie en vrienden. Jij bent de spion in ieders verhaal.” Meer zelfs, dankzij mijn hoogsensitiviteit komen de verhalen mij tegemoet als vliegen naar een pot stroop. Ik ben zo ontvankelijk voor omgevingsgeluid dat ik alle gesprekken rondom mij opvang. Ook degene die niet voor mijn oren bedoeld zijn. Onvrijwillig luistervinken noem ik dat. Of nog straffer: komen nobele onbekenden hun verhaal doen bij mij. Zoals die bejaarde dame die me toevertrouwt hoe ze als tiener van huis wegliep en met een beduimelde lederen koffer naar New York trok.
Anderhalf uur lang zat ik instemmend te knikken en binnensmonds Kristiens woorden te beamen, tot ergernis van mijn buurman. Daarom: sorry Kristien. Elk mens heeft recht op een tweede kans. Bij mijn volgende bibliotheekbezoek ontleen ik een boek van jou. Beloofd.
Foto bovenaan: Schrijvers in Sluis
Het stille meisje 
Één reactie