Ik zou nog over het moederschap schrijven

Ik zou nog over het moederschap schrijven.

Ik zou kunnen schrijven dat het hier een zottenkot is. Dat ik tien ballen tegelijk de lucht in probeer te houden als een volleerde ploetermoeder. Kleren wassen, kindjes wassen, tandjes poetsen, toiletten poetsen, patatjes koken, flesjes maken, de hele mikmak. En dat alles na zessen, want daarvoor moet er brood op de plank komen. Vergaderingen organiseren, mails beantwoorden, teksten schrijven, lijstjes maken, telefoons opnemen, de hele mikmak.

Ik zou kunnen schrijven dat ik soms niet weet waar mijn hoofd staat. Wanneer ik tegelijk een kleuter probeer te entertainen en een baby tracht te verschonen. Wanneer de oudste naast de bril plast en de jongste haar fles uitspaagt terwijl ik net propere kleren aan had.

Ik zou kunnen schrijven dat ik na 4 weken hels ritme een mental breakdown kreeg, compleet met tranen en tuiten en mensen buitensluiten.

Ik zou ook kunnen schrijven over de kraaitjes en graaitjes wanneer de 5 maanden oude Dochter mij ziet na een lange werkdag. Over de ik-knuffel-je-dood-omhelzingen van de 4-jarige Zoon, zijn gekke bekken en filosofische vragen of ‘God bestaat’ en ‘waar de hemel is’. Over de kreetjes wanneer de broer voor zijn zus staat te dansen of zijn stiekeme aaitjes over haar bolletje wanneer we even niet kijken.

Ik zou kunnen schrijven over de natuurwandelingen tijdens mijn lunchpauze of het bankje in het desolate bos waar ik dit schrijf. Over de vlinder op de bloem aan mijn linkerkant en het meesje in het riet aan mijn rechterkant.

Ik zou kunnen schrijven over de warmte waar ik elke avond tegenaan kruip. Over hoe wij mekaar begrijpen zonder woorden. Over twee handen op één buik en het fantastische team dat wij vormen. Hoe we elkaar altijd weer vinden ondanks de hectiek van de dag.

Ik zou nog over het moederschap schrijven. Over druk druk druk, leven in huis en heel veel liefde. Over af en toe ook stilstaan en stilte vinden.

Ik zou nog over het moederschap schrijven.