“Verdomme, niet nu.” Dat was het eerste wat door mijn hoofd flitste toen ik het plusje zag verschijnen. Een fractie van een seconde. Toen begon ik te huilen en lachen tegelijk. Boos zijn op een vruchtje, dat mocht niet.
Negen weken en drie ziekenhuisopnames later viel eindelijk mijn frank. Dat ik misschien toch niet zo blij was met dat nieuw leven in mijn buik. Of tenminste, niet met de timing waarop het zich zo plotsklaps, holderdebolder aandiende.
Het kwam een paar maanden te vroeg. Ik moest mijn contract nog verzekeren. Nog wat centjes verdienen. Een reisje maken. De muren schilderen.
Ik moest nog een laatste keer sushi eten, en een vettig broodje martino. Ik moest nog plaats maken in mijn hoofd.
Maar opeens was je daar. En er was geen plaats. Ik probeerde me krampachtig blij en gelukkig te voelen. Maar hoe harder ik probeerde, hoe misselijker ik werd.
Na vier maanden kotsen kenterde mijn hormonenspiegel. Vele uren therapie, mindfulness en wandelingen langs het jaagpad later keerde ook mijn gemoed. Het kostte me de grootste moeite, maar ik besloot erop te vertrouwen dat alles wel goed zou komen.
En als het niet goed kwam, dan zouden we er wel een oplossing voor vinden. Ik besloot los te laten.
Fast forward naar vandaag. Ook vandaag kan ik huilen en lachen tegelijk. Maar dit keer probeer ik niks te verdringen. Dit keer zijn mijn emoties oprecht. Want jongens, ze is geweldig, die baby van ons. Ik zit bovenop een knalroze wolk van shiny sparkles en gouden glitters. Ik huil en lach van pure vreugde. Het is goedgekomen.
Het stille meisje 
Prachtig! En ook heel eerlijk dat je durft te schrijven over je aanvankelijke twijfels. Extra genieten nu dus.
LikeGeliked door 1 persoon