Als introvert kind op kamp

Weet je nog, dat kind op kamp dat altijd alleen liep op dagtocht? Dat kind dat altijd alleen zat op de bus? Dat steeds als laatste gekozen werd bij een ploegspel? Wel, dat kind was ik.

Weet je nog, het vlaggenspel op kamp? Waarbij de groep in twee teams werd verdeeld en het ene team de vlag uit het kamp van het andere team moest stelen? Wel, dat spel vond ik fantastisch.

Niet om die vlag, die kon me gestolen worden. Maar liefst niet te snel. Want het was één van de weinige spelen waarbij je op je dooie gemakje in het bos kon ronddolen op zoek naar vogelnesten of vreemd gevormde dennenappels.

Als je getikt werd, ging je gewoon even in het kamp van de ander zitten wachten tot het spel afgelopen was. Kon je wat luisteren naar de verhalen van de moni. Of naar de vogels. Heerlijk.

Weet je nog, dat je kon kiezen tussen een balspel of macramé-bandjes vlechten? Of de creanamiddag op een regenachtige dag? Ik koos al-tijd voor het crea-uurtje. Honderden macramé-bandjes heb ik gevlochten. Enkel ik en een bol raffia. Heerlijk.

Weet je nog, die laatste avond aan een gigantisch kampvuur waarbij je simpelweg in het vuur kon staren en wegdromen terwijl die moni waar je stiekem een crush op had gitaar zat te spelen? Heerlijk.

Weet je nog, dat uurtje na de lunch waarin je brieven mocht schrijven naar het thuisfront? Ik schreef velletjes Anne Geddes papier vol, voor- én achterkant, versierd met tekeningen en droedels, naar mijn ouders, grootouders, nichtjes, tantes en nonkels. Het was het mooiste uurtje van mijn kampdag. Heerlijk.

En toch voelde het niet altijd heerlijk. Toch voelde ik me vaak het vreemde eendje. Want al die andere kindjes wandelden zij aan zij en zongen uit volle borst “tien kleine visjes”.

Al die andere kindjes vonden vlaggenspel of balsport de max. Al die andere kindjes vonden macramé saai of maakten er zich met één zinnetje op een prentkaart vanaf. Om het thuisfront toch een teken van leven te geven.

Ik weet dat ik niet alleen was. Ik was niet het enige kindje dat macramé-bandjes maakte en niet het enige kindje dat in het kamp van de ander zat te wachten tot het spel over was. Maar toch voelde het zo.

Nu weet ik dat ik gewoon introvert ben. Dat ik hou van stilte, rust en dingen alleen doen. Dat ik mijn energie haal uit alleen zijn. Ook als kind al.

Nu weet ik dat zo’n kamp enorm vermoeiend was omdat het vooral focuste op extraverte kindjes. Kindjes die houden van teamspel, sociaal contact en drukdoenerij. Die elementen zijn nodig. Maar lieve moni’s, bouw ook genoeg stilte- en rustmomenten in. Schrijfmomenten, crea-uurtjes, toneeltjes, kampvuuravonden, muziekstondes,…

Elk introvert kind zal je eeuwig dankbaar zijn.