Een stil meisje

Wanneer ik mensen vertel over deze blog, reageren de meesten verbaasd. “Jij, een stil meisje? Jij bent toch helemaal niet stil?” Of “Waarom Het Stille Meisje? Dat klinkt ook niet catchy”.

Ik loop al lang te sjieken op een tekst over de naamgeving van deze blog. Waarom noem ik mezelf een stil meisje? Terwijl mensen die mij kennen mij niet zo percipiëren?

Wel, daar gaat het net om. Bij bekenden ben ik helemaal niet stil. Soms wel. Vaak niet. Maar drop me in een groep onbekenden en ik klap dicht. Gooi me in een omgeving die ik niet ken, en ik val stil.

Vooral als er teveel small talk bij komt kijken. Daar gaat het haar op mijn armen van rechtstaan. Daar krijg ik het van op mijn zenuwen.

Laat net dat één van de belangrijkste kenmerken van introversie zijn. Want introvert zijn betekent niet stil zijn, of verlegen, of mensenschuw. Het betekent dat je energie haalt uit alleen zijn.

Het betekent ook dat je opleeft van diepgaande conversaties. Dus vertel me wat je raakt, waar je wakker over ligt, hoe je je voelt, en ik ben één en al oor. Yep, dat kunnen introverten goed: luisteren.

Vraag je me naar mijn passie, bestaat de kans zelfs dat ik honderduit begin te tetteren. Enkel als je oprecht geïnteresseerd bent natuurlijk, want dat kan ik ruiken vanop kilometers afstand. Ook dat kan ik goed: authenticiteit inschatten.

Maar vertel me niet naar welk feestje je geweest bent of wat je gisteren gegeten hebt, want dat interesseert me geen hol. Tenzij koken je passie is natuurlijk.