Een redelijk gelukkig huwelijk

“Ik heb in mijn leven al meer tijd besteed aan de vraag welke soort wattenstaafjes ik zou kopen dan aan de keuze van mijn levenspartner en de vader van mijn kinderen.”

Wanneer ik op de eerste pagina van Fien De Meulders ‘Een redelijk gelukkig huwelijk’ deze zin tegenkom, ben ik meteen verkocht. Aan de alledaagsheids van het thema, aan de rechttoe rechtaan stijl, aan het kabbelende verhaal en de anonimiteit van de personages. Niet in de eerste plaats omdat ik op het moment van lezen net uit een postnatale depressie geklauterd ben en ik die jonge vrouw bén.

Maar ook omdat ik me tijdens het lezen niet van de indruk kan ontdoen dat ik dit boek zelf had kunnen schrijven. De Meulders stijl is mijn stijl, De Meulders thema’s zijn mijn thema’s. Ik ben er al aan begonnen, aan mijn boek, mijn ‘roman’, al durf ik dat woord nauwelijks in de mond nemen. Want ik heb nog zoveel te leren. Ik heb nog zoveel te schrijven. Ik heb nog zoveel te vertellen.

“Het is niet alsof ik echt iets van hem verlang. Ik wil wat ik heb niet op het spel zetten. Ik weet dat wat ik heb prachtig mooi is.

Er is gewoon die enorme ‘Wat als?’. Ik kan me een heel ander leven voorstellen dat ik met PM had kunnen hebben, en het zou niet beter geweest zijn of zelfs noodzakelijk slechter. Niemand kan dat weten. Dit is mijn leven, mijn kleine gigantische, prachtig pokdalige, interessant saaie, helemaal mijn eigen door anderen bestuurde leven. Mijn toevallige leven. En het is geweldig. Het is oké. Het is wat het is.”

“Het zou nergens toe geleid hebben. Misschien een halfdegelijke wip. Een gênante stilte. Een korte verhouding. Misschien zelfs een lange en gelukkige relatie, maar nogmaals: waarschijnlijk niet. Ik word er gewoon triest van dat ik het niet weet. Dat ik het niet eens mag onderzoeken. Om te zien of het beter bij me past dan wat ik al heb. Je neemt in het leven nooit een weloverwogen beslissing. Je slaat alleen flaters die goed uitdraaien. Ik heb helemaal niet slecht geflaterd.”